[Charu Mazumdar był komunistą z Indii, stworzył Komunistyczną Partie Indii (Marksistowską-Leninowską). Walczył przeciwko rewizjonizmowi w Indiach. Został aresztowany 16 lipca 1972 r, zmarł 22 lipca.
Ten dokument jest po raz pierwszy tłumaczony na język polski, jest on tłumaczony z wersji francuskiej.
Źródło : Clarte Rouge, Organe theorique du Centre Marxiste-Leniniste-Maoiste [Belgique] N°5 – mars 2015]
Nasze zadania w obecnej sytuacji – 28 stycznia 1965 r
Rząd Kongresu[Socjaldemokratyczna partia z Indi, należał do niej Gandhi] aresztował tysiąc komunistów w ostatnim miesiącu. Większość przywódców centralnych i prowincjonalnych jest teraz w więzieniu. Gulzarilal Nanda ogłosił, że nie zaakceptuje werdyktu urny wyborczej (a tego nie zrobił) i zaczął mówić bzdury o wojnie partyzanckiej. Ta ofensywa przeciwko demokracji rozpoczęła się z powodu wewnętrznego i międzynarodowego kryzysu kapitalizmu.
Rząd Indii stopniowo stał się głównym partnerem politycznym w ekspansji światowej hegemonii imperializmu Stanów Zjednoczonych. Głównym celem imperializmu Stanów Zjednoczonych jest poświęcenie Indii jako głównej bazy reakcyjnej w Azji Południowo-Wschodniej. Burżuazja indyjska nie jest w stanie znaleźć sposobu na rozwiązanie jej wewnętrznego kryzysu.
Endemiczny kryzys żywnościowy, stale rosnące ceny, stwarzają przeszkody dla planu pięcioletniego, aw konsekwencji nie ma innego wyjścia dla burżuazji indyjskiej, aby wyjść z kryzysu, niż importować coraz więcej imperialistycznego kapitału angielskiego i amerykańskiego.
W konsekwencji tej zależności od imperializmu wewnętrzny kryzys kapitalizmu rośnie z dnia na dzień. Burżuazja indyjska nie była w stanie znaleźć innego sposobu, poza likwidacją demokracji, w obliczu żądań imperializmu Stanów Zjednoczonych i własnego kryzysu wewnętrznego.
Za tymi aresztowaniami istniały imperialistyczne żądania, ponieważ szef policji USA Macbright przebywał w Delhi podczas aresztowania komunistów i że miało to miejsce wszędzie po rozmowach z nim.
Likwidując demokrację, nie może być rozwiązania tego kryzysu, a indyjska burżuazja również nie będzie w stanie go rozwiązać. Im bardziej rząd będzie zależał od imperializmu, tym bardziej nie uda mu się rozwiązać wewnętrznego kryzysu. Każdego dnia, będzie narastać niezadowolenie ludu, i wzrasta wewnętrzna sprzeczność burżuazji.
Kapitał imperialistyczny wymaga aresztowania komunistów jako warunku wstępnego inwestycji; chce także tymczasowego rozwiązania problemu niedoboru żywności. Aby rozwiązać ten niedobór żywności, potrzebne są środki mające na celu powstrzymanie spekulacji żywnością, dlatego konieczna jest kontrola. W kraju o zacofanej gospodarce, takim jak Indie, ta kontrola niezmiennie napotyka opór ze strony dużego sektora.
Ta sprzeczność burżuazji nie jest przede wszystkim konfliktem między monopolistycznymi kapitalistami a burżuazją narodową.
Konflikt ten jest zasadniczo między handlowcami a monopolistycznymi przemysłowcami.
W kraju o zacofanej gospodarce, przedsiębiorstwa w żywności i podstawowych produktach spożywczych są nieuniknione w tworzeniu kapitału, a kontrola stwarza przeszkody w tworzeniu tego kapitału, w wyniku czego wewnętrzna sprzeczność bierze forme wewnętrznego kryzysu.
Indie to ogromny kraj. Nie można kierować 450 milionami mieszkańców na podstawie polityki represji. Nie jest możliwe, aby jakikolwiek imperialistyczny kraj przyjął taką odpowiedzialność. Imperializm Stanów Zjednoczonych jest wstrząśnięty utrzymaniem swoich zobowiązań wobec krajów, którym obiecał pomóc.
Tymczasem w Stanach Zjednoczonych rozwija się kryzys przemysłowy. Znajduje to odzwierciedlenie w oświadczeniu prezydenta Johnsona, że liczba bezrobotnych rośnie w kraju.
Zgodnie z oficjalnym oświadczeniem cztery miliony ludzi są absolutnie bezrobotni; 35 milionów ludzi jest na częściowym bezrobociu, aw fabrykach nadal występuje częściowe bezrobocie. Dlatego rząd Indii nie będzie w stanie powstrzymać rosnącego niezadowolenia ludzi. Ten atak na demokrację nieuchronnie zmieni powszechne niezadowolenie w walki. Wskazania jutrzejszych form walki są dostępne w ruchu językowym z Madras. Nadchodząca era to nie tylko epoka wielkich walk, ale także wielkich zwycięstw.
Dlatego też Partia Komunistyczna będzie musiała wziąć odpowiedzialność za przewodzenie rewolucyjnym walkom ludowym w nadchodzącej epoce, a my będziemy mogli to zrealizować tylko wtedy, gdy będziemy w stanie zbudować organizację partyjną jako organizację rewolucyjną.
Jaka jest główna podstawa budowy rewolucyjnej organizacji? Towarzysz Stalin powiedział: „Główną podstawą budowy rewolucyjnej organizacji jest kadr rewolucyjny. ”
Kim jest tą rewolucyjną kadrą? Rewolucyjny kadra to jest ten, który możę analizować sytuację z własnej inicjatywy i może przyjąć politykę w działaniu. Nie czeka na niczyją pomoc.
Nasze hasła organizacyjne:
1. Każdy członek Partii musi utworzyć co najmniej jedną grupę pięciu aktywistów. Instruuje kierownictwo tej grupy działaczy w edukacji politycznej.
2. Każdy członek Partii musi zapewnić, że żaden inny towarzysz nie jest narażony na kontakt z policją.
3. Musi istnieć tajny lokal na spotkania każdej Grupy Działaczy. Jeśli to konieczne, schronienia, w których trzeba ukryć jednego lub dwóch [działaczy], muszą zostać umieszczone.
4. Każda grupa działaczy musi określić osobę do kontaktów.
5. Należy umieścić miejsce, aby ukryć tajne dokumenty.
6. Jeden członek grupy działaczy musi zostać członkiem partii, gdy tylko stanie się ekspertem w dziedzinie edukacji politycznej i pracy.
7. Po zostaniu członkiem partii, Grupa Bojowa musi odciąć wszelki kontakt z nim.
Musimy mocno przestrzegać tego stylu organizacyjnego. Sama organizacja w przyszłości przejmie odpowiedzialność za organizację rewolucyjną.
Czym będzie edukacja polityczna? Główną podstawą rewolucji w Indiach jest rewolucja agrarna. Głównym hasłem kampanii propagandy politycznej będzie więc „sukces rewolucji rolnej”. Tylko w takim stopniu, w jakim jesteśmy w stanie rozpowszechnić program rewolucji agrarnej wśród robotników i drobnomieszczaństwa, i edukować ich w ten sposób, będą oni szkoleni w zakresie edukacji politycznej. Każda grupa działaczy powinna omawiać analizę klasową wśród chłopstwa, propagandę dla programu rewolucji agrarnej.
NIECH ŻYJE REWOLUCJA!