(Artykuł wstępny „Żeńmińżibao” z dnia 29 sierpnia 1959 r.)
Niech żyją Komuny Ludowe!
Dziś mija pierwsza rocznica od powzięcia przez rozszerzone posiedzenie Biura Politycznego Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin, które odbyło się w Peitai-ho, uchwały „W sprawie utworzenia komun ludowych we wsiach”, mającej doniosłe historyczne znaczenie. Rok temu komuny ludowe zaczęły rozwijać się tylko w nielicznych okręgach naszego kraju; dziś istnieją one nie tylko we wszystkich wsiach całego kraju (z wyjątkiem kilku okręgów zamieszkałych przez mniejszości narodowe), ale także mocno stanęły na nogach i weszły na drogę zdrowego rozwoju. Komuny ludowe, jak słońce, które wzeszło na horyzoncie wschodniej Azji, coraz silniej promienieją swoim olbrzymim ciepłym blaskiem.
Uchwała powzięta w Peitai-ho posiada trzy doniosłe zasługi historyczne. Po pierwsze, dała ona analizę podłoża historycznego pojawienia się komun ludowych, przewidziała tendencję nieuchronności rozwoju komun ludowych i nakreśliła słuszny kurs partii polegający na udzieleniu entuzjastycznego poparcia i aktywnym kierowaniu ruchem komun ludowych. Uchwała posiedzenia Biura Politycznego w Peitai-ho wskazała: „Komuny ludowe są tendencją nieuchronnego rozwoju obecnej sytuacji. Ogromne i kompleksowe komuny ludowe nie tylko pojawiły się, ale w wielu rejonach kraju stały się zjawiskiem powszechnym, a w niektórych rejonach rozwijały się bardzo szybko. Bardzo prawdopodobnym jest, że wkrótce w skali ogólnokrajowej nastąpi z niepowstrzymaną siłą wielka fala rozwoju komun ludowych”. Historia wykazała, że ocena zawarta w uchwale powziętej w Peitai-ho oraz aktywny kurs polityki opracowany na podstawie tej oceny są całkowicie słuszne. Po drugie, dala ona naukowe określenie ekonomicznego charakteru komun ludowych i ich perspektywy rozwoju. Uchwała wskazała, że komuny ludowe będą najlepszą formą organizacyjną dla przejścia w przyszłości wsi od własności kolektywnej do własności ogólnonarodowej, od socjalizmu do komunizmu. Jednocześnie w sposób jasny i dokładny wskazała, że komuny ludowe na ich obecnym etapie mają nadal charakter socjalistyczny, w którym obowiązuje zasada „od każdego według jego zdolności, każdemu według jego pracy”, że własność komun ludowych „pozostaje nadal własnością kolektywną”. „Przejście od własności kolektywnej do własności ogólnonarodowej stanowi cały proces”, który będzie trwać szereg lat. Nawet z tą chwilą, kiedy komuny ludowe przejdą do własności ogólnonarodowej, to jeszcze przez dość długi okres czasu zachowają swój charakter socjalistyczny. Aby uniknąć nieporozumień, uchwała dokładnie wskazała warunki przejścia od socjalizmu do komunizmu. Warunki takie w naszym kraju jeszcze nie istnieją. Po trzecie, uchwała powzięta w Peitai-ho wytyczyła szereg bardziej celowych i niezawodnych posunięć dla rozwoju komun ludowych. Uchwała ta zwłaszcza podkreśliła świadomość i dobrowolność mas chłopskich i stwierdziła, że „należy unikać administrowania”, „nie wprowadzać przymusu i pośpiechu”, „we wszystkich powiatach należy najpierw dokonać eksperymentów w pewnych miejscowościach dla uzyskania doświadczeń, a potem je stopniowo rozpowszechniać”. „W pierwszym okresie łączenia spółdzielni produkcyjnych w komuny ludowe można przyjąć metodę polegającą na zmianie zarządu górnego przy jednoczesnym zachowaniu zarządów dolnych organizacji”, „kompleks pierwotnej organizacji produkcji i systemu administracyjnego może przez pewien czas zostać niezmieniony i funkcjonować nadal…” „Nie należy śpieszyć się z rozstrzygnięciem problemu działek przyzagrodowych, poszczególnych drzew owocowych, funduszu powstałego z wkładów, nie należy również z pośpiechem regulować tych spraw lub rozstrzygać je jednym wydanym dokumentem”. „Po utworzeniu komuny ludowej nie należy również śpieszyć się ze zmianą pierwotnego systemu podziału, celem zapobieżenia powstaniu niekorzystnych wpływów na produkcję”. Wszystko to dowodzi, jak bezpodstawna jest paplanina imperialistów i innych ludzi sprzeciwiających się ruchowi komun ludowych, którzy uparcie usiłują stworzyć wrażenie, jakoby Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin w swoim czasie z gorączkowej popędliwości pragnął poprzez ruch komun ludowych „wstąpić do komunizmu jednym skokiem” i tylko z powodu napotkanych trudności zmuszony był „wycofać się krok za krokiem” itd.
Dzięki temu, że ruch na rzecz tworzenia komun ludowych został gorąco powitany przez setki milionów chłopów dokonujących skoku w produkcji, i dzięki temu, że uchwała powzięta w Paitai-ho udzieliła aktywnego poparcia i nakreśliła słuszny kierunek dla tego ruchu, po opublikowaniu tej uchwały w całym kraju szybko nastąpiła wielka fala rozwoju ruchu na rzecz tworzenia komun ludowych. W ciągu niecałych dwóch miesięcy masy chłopskie zrzeszone w przeszło 700 tys. spółdzielni produkcyjnych zorganizowały 26 tys. komun ludowych. Tym samym komuny ludowe zostały utworzone we wszystkich wsiach kraju. Jest to wielkim epokowym wydarzeniem w historii naszego kraju.
Jeszcze nie minął rok od chwili powstania komun ludowych we wsiach całego kraju, a już nieodparte fakty z praktycznego życia udowodniły olbrzymią żywotność, niezrównaną wyższość komuny ludowej — tej nowej organizacji społecznej i jej wielką rolę w rozwoju gospodarki i kultury na wsi oraz w podnoszeniu stopy życiowej chłopów.
Po utworzeniu komun ludowych w ubiegłym roku natychmiast we wszystkich wsiach kraju nastąpił ruch o bogate zbiory jesiennego plonu i kampania na rzecz produkcji surówki i stali.. Chociaż w wielu miejscach wystąpiła niedostatecznie racjonalna organizacja siły roboczej podczas jesiennych zbiorów i nie dość dokładna praca przy zbiorach, to jednak zebrano o wiele więcej zboża i bawełny niż w 1957 roku. W małych nowoczesnych piecach hutniczych wytopiono nowoczesnymi metodami kilka milionów ton surówki, a w prymitywnych małych piecach hutniczych do wytapiania stali i żelaza wytopiono również kilka milionów ton surówki i stali. Jednocześnie wykonano ogromne zadania w dziedzinie przewozu na małych dystansach produktów rolnych, rudy, węgla i stali. Bez komun ludowych jednoczesne wykonanie tak ciężkich zadań byłoby zupełnie niemożliwe. Tegoroczne letnie zbiory, pierwsze od chwili utworzenia komun ludowych, mimo niesprzyjających warunków klimatycznych otrzymaliśmy jeszcze większe niż letnie zbiory w 1958 roku, który był rokiem wielkiego skoku. Według wstępnych oszacowań z prowincji Szensi, Hopei, Honan i Kiansu, na powierzchni przeszło 43 tys. ha przeciętne zbiory pszenicy z ha wyniosły przeszło 3,75 ton. W 1957 r. przed utworzeniem komun ludowych w żadnej prowincji w całym kraju przeciętne plony pszenicy z ha nie przekroczyły 1,5 ton, a w roku bieżącym w sześciu prowincjach przekroczono ten poziom. Taka jest sytuacja w produkcji rolnej i zarazem w innych gałęziach produkcji — w przemyśle, leśnictwie, hodowli bydła, w produkcji ubocznej i rybołówstwie. We wsiach całego kraju powstały tysiące fabryk produkujących narzędzia rolnicze oraz lokalnych zakładów produkujących nawozy sztuczne, jak również fabryk przetwarzających produkty rolne. Według niepełnych danych statystycznych z lutego bieżącego roku komuny ludowe uruchomiły 86 tys. zakładów produkcyjnych i naprawczych narzędzi rolniczych. Przed powstaniem komun ludowych kolektywna hodowla bydła w spółdzielniach rolniczych, chociaż osiągnęła wielki rozwój w porównaniu z poprzednim okresem, to nie sposób porównać jej z rozwojem hodowli w komunach ludowych. Wyniki przeprowadzonych badań przez odpowiednie instytucje w 21 prowincjach i rejonach mówią, że stan pogłowia trzody chlewnej w komunach ludowych wynosi ponad 80 min sztuk, tzn. że każda komuna hoduje kolektywnie ponad 3 tys. świń. W tym samym czasie nastąpił szybki rozwój hodowli indywidualnej prowadzonej przez członków komun ludowych. Również w budownictwie wodno-melioracyjnym komuny ludowe osiągnęły wielkie sukcesy. Od zimy ubiegłego roku komuny ludowe zbudowały duże ilości niewielkich zbiorników wodnych mogących pomieścić do 10 milionów m sześć, wody każdy, 60 wielkich zbiorników wodnych o pojemności powyżej 100 min m sześć, wody każdy oraz 1.200 średnich zbiorników wodnych o pojemności od 10— 100 min m sześć. W bieżącym roku kraj nasz nawiedziły posuchy i powodzie, najpoważniejsze w historii ostatnich kilkudziesięciu lat. Susze i powodzie objęły więcej niż 34 min ha ziemi. Dzięki temu, że komuny ludowe zbudowały liczne urządzenia wodno-melioracyjne, dzięki szerokiej mobilizacji mas chłopskich do walki z klęskami żywiołowymi oraz dzięki współpracy przeprowadzonej na szeroką skalę, nawodnionych zostało 18 min ha pól uprawnych i uratowanych od groźby posuchy. Liczne stołówki powszechne, żłobki i domy czci starców budowane we wsiach odgrywają wielką rolę w wyzwoleniu siły roboczej kobiet i w polepszeniu życia chłopów.
Wraz z ogromnymi sukcesami osiągniętymi w rewolucyjnym tak szeroko i szybko rozwijającym się masowym ruchu na rzecz tworzenia komun ludowych, oczywiście nieuchronnie pojawiły się także niektóre braki. Szczerze mówiąc, nie należy dziwić się powstaniu niektórych braków, a należy dziwić się, że w porównaniu z sukcesami braków tych było tak mało i tak szybko zostały usunięte. Uchwała o komunach ludowych została opublikowana w dniu 10 września ubiegłego roku, a już w pierwszej połowie listopada ubiegłego roku, na posiedzeniu zwołanym przez tow. Mao Tse-tunga w Czenczou zaznaczono, że ówczesny ruch w niektórych zagadnieniach w pewnym stopniu odszedł od właściwego toru wskazanego przez uchwałę powziętą w Peitai-ho i poczyniono kroki zmierzające do jego poprawy. -Następnie, na VI plenum KC KPCh ósmej kadencji, które odbyło się w czasie od 28 listopada do 10 grudnia ubiegłego roku i na drugim posiedzeniu w7 Czenczou (rozszerzone posiedzenie Biura Politycznego KC KPCh), które odbyło się w końcu lutego i na początku marca bieżącego roku, opracowano szczegółowe wytyczne do prac uporządkowania komun ludowych i wcielono ją w życie w ciągu 2—3 miesięcy, dzięki czemu niedociągnięcia powstałe na początku tego ruchu zostały ostatecznie usunięte. W ten sposób nie tylko przeważająca większość pracowników kadrowych i mas chłopskich popierających komuny ludowe nabrała jeszcze „większej wiary i pewności, a ci, którzy poprzednio wątpili w komuny ludowo obecnie całkowicie i szczerze uwierzyli w nie, poczuli, że spadł im kamień z serca, gdyż „komuny ludowe naprawdę są dobre, niech żyje potęga ojczyzny i szczęście narodu!” Takimi słowami masy chłopskie szczerze i gorąco opiewają komuny ludowe.
Ruch na rzecz tworzenia komun ludowych był dalszą kontynuacją i rozwojem wielkiej socjalistycznej rewolucji na wsi naszego kraju [nieczytelne 2 słowa] należy doprowadzić do końca jak rewolucję demokratyczną, tak i socjalistyczną. Komuny ludowe zjawiły się w warunkach naszego kraju, stając się silnym orężem przyśpieszenia tempa rozwoju gospodarki kolektywnej i likwidacji możliwości odrodzenia kapitalizmu na wsi. Dzięki temu, że w komunach ludowych urzeczywistniło się połączenie przemysłu, rolnictwa, handlu, oświaty i spraw wojskowych i władza administracyjna jest jednocześnie państwową władzą terenową; dzięki temu, że komuny ludowe, jako system własności kolektywnej, w pewnym stopniu zawierają także elementy własności ogólnonarodowej (głównie przejawia się to w połączeniu władzy administracyjnej z władzą terenową i w rozwoju społecznej gospodarki stworzonej przez samą komunę); dzięki temu, że ten system o charakterze socjalistycznym zawiera w sobie niektóre zalążki komunizmu, w warunkach naszego kraju komuny ludowe nie tylko stają się najlepszą formą społeczno-organizacyjną dla przejścia od własności kolektywnej do własności ogólnonarodowej, ale także dla przejścia w przyszłości od socjalizmu do komunizmu. Właśnie dlatego od chwili powstania komuna ludowa wywołuje u wszystkich wrogich antysocjalistycznych elementów skrajną nienawiść i złowrogie napady. Imperialiści od samego początku rzucają na komuny ludowe dzikie przekleństwa i nikczemne oszczerstwa. Wewnątrz kraju niedobitki obalonych reakcyjnych klas i prawicowe elementy burżuazyjne, które widzą, że ich „dobry dzień” minął na zawsze, także ze skrajną złością zuchwale przeklinają komuny ludowe. Jednak im silniejsze są ich oszczerstwa prowadzone przeciwko komunom ludowym, tym jaśniej potwierdza się słuszność utworzenia komun ludowych. Z dnia na dzień powtarzające się oszczerstwa nie mogą powstrzymać wielkiego rozwoju komun ludowych.
W chwili, kiedy obchodzimy pierwszą rocznicę powzięcia uchwały o utworzeniu komun ludowych, kiedy komuny ludowe dawno już usunęły swoje pewne niedociągnięcia zaistniałe w pierwszym okresie ich powstania i idą drogą zdrowego rozwoju, należy widzieć, że oprócz wewnętrznych i zewnętrznych reakcjonistów są jeszcze tacy ludzie, którzy dotychczas są niezadowoleni z ruchu na rzecz tworzenia komun ludowych i wysterują przeciwko temu ruchowi. Są to ludzie, którzy w szeregach naszego ludu poważnie ulegają wpływowi ideologii burżuazyjnej. Do nich należą niektóre prawicowo-oportunistyczne elementy wewnątrz naszej partii. Nie widzą oni, że powstanie komun ludowych jest wielkim społecznym ruchem z udziałem setek milionów chłopów i wytworem wielkiego rozwoju produkcji rolnej i budownictwa irygacyjnego oraz wielkiego entuzjazmu socjalistycznie uświadomionych chłopów, którzy pragną rozszerzenia zakresu koordynacji pracy. Oni też nie widzą, że w warunkach konsekwentnego przeprowadzenia zasady podziału „każdemu według jego pracy” i sprecyzowania podstawowej własności brygad produkcyjnych w komunach, komuna ludowa jako forma organizacji jest potężnym orężem dalszego rozwoju socjalistycznej własności kolektywnej. Twierdzą oni, jakoby „komunom ludowym brakowało obiektywnych podstaw materialnych, a tym samym nie są one wytworem obiektywnej konieczności, lecz tylko wytworem subiektywnego pragnienia i szumu nieznacznej liczby ludzi”, jakoby „komuny ludowe powstały zbyt wcześnie, za szybko i źle”. Jednym słowem nie widzą oni wyższości komun ludowych i rewolucyjnego entuzjazmu setek milionów chłopów, lecz tylko interesują się dawno już usuniętymi chwilowymi i częściowymi niedociągnięciami i tym samym zajęli pozycję przeciw masom ludowym, wielkiej rewolucji socjalistycznej i budownictwu socjalistycznemu.
Czy ruch na rzecz tworzenia komun ludowych ma obiektywną podstawę materialną? Czy jest konieczną tendencją rozwoju sytuacji? Niech historia odpowie nam na to pytanie! Ruch na rzecz tworzenia komun ludowych zaczął rozwijać się w niektórych rejonach naszego kraju latem ubiegłego roku. Rozwój tego ruchu właśnie w tym czasie tłumaczy się tym, że w rezultacie przeprowadzonych w 1957 roku kampanii naprawy stylu pracy, wałki przeciw elementom prawicowym i kampanii na rzecz socjalistycznego wychowania niebywale wzrosła socjalistyczna świadomość szerokich rzesz pracowników kadrowych na wsi i mas chłopskich oraz ich entuzjazm do pracy. Zdecydowali oni szybko przemienić zacofane oblicze gospodarki wiejskiej i uwolnić się od nędzy i zacofania. Dlatego od zimy 1957 r. (w celu udogodnienia tłumaczenia tęga zagadnienia tymczasem nie będziemy poruszać zagadnienia, wcześniejszego źródła powstawania takiej formy organizacji w naszym kraju jak komuna ludowa) produkcja i budownictwo na wsi poczynając od wielkich budowli irygacyjnych, osiągnęły wielki postęp. Formy organizacyjne byłych spółdzielni produkcyjnych wyższego typu, rozmiar których. nie był duży i które zajmowały się tylko rolnictwem, nie były przystosowane do potrzeb szybkiego i wielkiego rozwoju produkcji. Już wtedy w licznych rejonach rozpoczął się proces, łączenia kilku małych spółdzielni w jedną dużą. Zwołana przez tow. Mao Tse-tunga w marcu 1958 r. konferencja w Czendu, w której uczestniczyła część odpowiedzialnych towarzyszy z Komitetu Centralnego i lokalnych komitetów partii, rozpatrzyła tę sytuację i wysunęła propozycję planowego i odpowiedniego zespolenia małych rolniczych spółdzielni produkcyjnych w duże spółdzielnie. Z tą propozycją oficjalnie zgodził się później Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin. Nieco później na odbywającej się w maju br. drugiej sesji VIII Zjazdu KPCh przedstawiona została generalna linia budownictwa socjalistycznego, która szeroko wzbudziła niebywały zapał wśród wiejskich kadr i mas chłopskich i natchnęła jeszcze większą wolą do walki. Dzięki temu. na wsi nastąpił szybki rozwój produkcji rolnej i budownictwa oraz przemysłu, transportu i handlu służących rolnictwu, jak również kultury, oświaty i spraw wojskowych. Chłopi domagali się bardziej racjonalnego zorganizowania siły roboczej i jej większej wydajności. Domagali się też połączenia w jedną całość podstawowych organów władzy państwowej z władzą administracyjną celem wzmocnienia jednolitego kierownictwa. Właśnie w ten sposób we wsiach naszego kraju powstała wielka — z połączenia się przemysłu, rolnictwa, handlu, oświaty i spraw wojskowych, z połączenia władzy państwowej i administracyjnej -— nowa organizacja społeczna. Tę nową organizację społeczną całkowicie stworzyły masy ludowe i na początku swego istnienia nosiła ona różne nazwy. W czerwcu 1958 r. KC KPCh i tow. Mao Tse-tung wybrali nazwę „komuna ludowa”, która najbardziej wyraża treść tej organizacji i ma największą popularność w masach ludowych. Ta nazwa została jednogłośnie przyjęta na posiedzeniu Biura Politycznego KC KPCh odbywającym się w sierpniu 1958 r. w Peitai-ho. Faktycznie jeszcze przed posiedzeniem Biura Politycznego w Peitai-ho niektóre wcześniej powstałe komuny ludowe, takie jak „Czajaszań” w powiecie Sjipu i „Cihjn” w powiecie Sinsian w prowincji Honan, przyciągały ze wszystkich rejonów kraju setki tysięcy zwiedzających pracowników kadrowych wsi. Pęd do wzorowania się na tych komunach ludowych stał się niepowstrzymaną siłą. W warunkach wielkiego rozwoju gospodarki wiejskiej i znacznego podnoszenia się świadomości chłopów pojawiła się kampania na rzecz tworzenia komun ludowych. Dlatego, oprócz tych, którzy zamykają oczy przed faktami, nikt nie może uważać, że ta masowa kampania zgodna z prawem rozwoju obiektywnego, kampania zgodna z żądaniem ludu była przeprowadzona jakoby w rezultacie subiektywnego żądania i „szumu” podniesionego przez nieznaczną liczbę ludzi, że była ona przeprowadzona „za wcześnie, za szybko i źle”. Sama historia powstania komun ludowych w pełni świadczy o tym, że komuny ludowe są koniecznym wynikiem rozwoju historycznego, a historia ich rozwoju w ubiegłym roku jeszcze dobitniej świadczy o tym. Mimo ze historia komun ludowych w skali ogólnokrajowej nie liczy nawet jednego roku, potrafiły jednak one zagwarantować ogólny wzrost produkcji rolnej z hektara i zagwarantowały wszechstronne pojawienie się wielkich plonów na licznych obszarach. Nie było wypadku, aby komuna ludowa nie zdała trudnego egzaminu przy powstaniu poważnych klęsk żywiołowych. Przeciwnie, w toku skutecznej walki z klęskami żywiołowymi chłopi jeszcze lepiej zrozumieli większą wyższość komun ludowych nad rolniczymi spółdzielniami produkcyjnymi i jeszcze bardziej zdecydowanie wiążą swój los z losem komun ludowych. K. Marks mówił: „Nowe, wyższe stosunki produkcyjne nigdy nie pojawiają się wcześniej aż dojrzeją w łonie starego społeczeństwa warunki materialne ich istnienia. Dlatego ludzkość stawia sobie zawsze tylko takie zadania, które sama potrafi rozwiązać, ponieważ przy bliższym rozpatrywaniu często okazuje się, że samo zadanie powstaje tylko wtedy, gdy warunki materialne jego rozwiązania już istnieją lub przynajmniej znajdują się w procesie powstawania”.
Dlaczego ci, którzy wątpią w kampanię na rzecz tworzenia komun ludowych, nie chcą przestudiować faktów historycznych i tego podstawowego poglądu marksistowskiego na rozwój historii?
Obecnie w naszym kraju istnieje dwa rodzaje twierdzeń, które w istocie jednakowo negują komuny ludowe. Według pierwszego — stworzenie komun ludowych oznacza budowę komunizmu. W przeciwnym wypadku nie było potrzeby tworzenia komun ludowych. Według drugiego — komuna ludowa mało różni się od rolniczej spółdzielni produkcyjnej wyższego typu i dlatego zupełnie zbyteczny był ten krok. Można powiedzieć, że ludzie rozsiewający te twierdzenia, zupełnie nie rozumieją istoty komun ludowych. Prawda, że nazwa komuny może wiązać się z pojęciem komunizmu, a również może i nie wiązać się z pojęciem komunizmu — inaczej mówiąc, komuna, która posiada, (lub obecnie jeszcze nie posiada) charakteru komunistycznego na pewno może istnieć. Wszystkim wiadomo, że w historii nowożytnej pojawiały się różnego rodzaju i charakteru „komuny”. Nie tylko na etapie rewolucji proletariackiej były „komuny” o charakterze niekomunistycznym, ale i na etapie rewolucji burżuazyjnej oraz na etapie rewolucji burżuazyjno-demokratycznej były „komuny”. Obecnie komuny ludowe w naszym kraju posiadają charakter socjalistyczny. Było to zupełnie jasne w chwili opublikowania w ubiegłym roku uchwały rozszerzonego posiedzenia Biura Politycznego KC KPCh odbytego w Peitai-ho. Czyż błędem jest, że komuny ludowe zostały utworzone w celu jak największego rozwoju socjalistycznej produkcji zespołowej? Pod względem charakteru socjalistycznego komuna ludowa nie różni się od rolniczej spółdzielni produkcyjnej wyższego typu, a jednak różni się pod wieloma innymi względami, a mianowicie: spółdzielnia produkcyjna wyższego typu była stosunkowo niewielkim kolektywem, a komuna ludowa jest znacznie większym; spółdzielnia produkcyjna wyższego typu zajmowała się tylko rolnictwem, a komuna ludowa prowadzi wielokierunkową gospodarkę kompleksową; spółdzielnia produkcyjna wyższego typu była tylko organizacją gospodarczą, a komuna ludowa jest zjednoczoną organizacją, w której skład wchodzą polityka, gospodarka, sprawy wojskowe i kultura; spółdzielnia produkcyjna wyższego typu była tylko organizatorem kolektywnej produkcji, a komuna ludowa jest zarówno organizatorem kolektywnej produkcji jak i organizatorem kolektywnego życia. Jeszcze ważniejsze znaczenie ma fakt, że chociaż obecnie w komunie ludowej system własności brygady produkcyjnej, odpowiadający byłej spółdzielni wyższego typu, stanowi zasadniczy system własności, ale w tym czasie powstała także częściowa własność komuny ludowej, której przedtem nie było i która właśnie jest szeroką perspektywą rozwoju komuny ludowej. Obecnie własność bezpośrednio należąca do komuny nie jest jeszcze duża, np. zbudowane przez komuny fabryki i zakłady, fundusze z akumulacji i fundusze przeznaczone na cele społeczne w komunie nie są jeszcze duże, ale ta część własności jest wielką wspaniałą perspektywą rozwoju naszych wsi. Tłumaczy się to tym, że dzięki corocznej akumulacji funduszów przez brygady produkcyjne przekazywanych komunie, dzięki funduszowi powiększonemu o zyski pochodzące z przedsiębiorstw przemysłowych zbudowanych przez komuny, dzięki inwestycjom państwowym — własność komuny będzie się rozwijała nie powoli, lecz bardzo szybko. We własności komuny ludowej rzeczywiście istnieją pewne elementy własności ogólnonarodowej. Wraz z rozwojem produkcji i stopniowym rozszerzaniem się własności komuny „będą też stopniowo wzrastały elementy własności ogólnonarodowej. Chociaż przejście od własności kolektywnej do własności ogólnonarodowej wymaga jeszcze pewnego procesu, pewnej określonej ilości lat, ale tym niemniej komuna ludowa niewątpliwie jest najlepszą formą społeczno-organizacyjną dla zrealizowania tego przejścia. Jednocześnie, chociaż komuna ludowa obecnie ma jeszcze charakter socjalistyczny, jednakże zawiera już zalążki komunizmu, których nie miała i nie mogła mieć spółdzielnia produkcyjna wyższego typu. Mamy podstawy twierdzić, że komuna ludowa nie tylko jest silnym orężem przyśpieszenia budownictwa socjalizmu, jest również najlepszą formą społeczno-organizacyjną dla przejścia w przyszłości od socjalizmu do komunizmu. Ponieważ komuna ludowa, jako nowa forma organizacji społecznej, całkowicie pozwala na wcielanie w życie wyższości spółdzielni produkcyjnej wyższego typu i jednocześnie zawiera w sobie zalążki wielkiego ideału, usuwając przy tym niektóre ograniczenia spółdzielni produkcyjnej wyższego typu, to dlaczego nie należy organizować komun ludowych zamiast spółdzielni produkcyjnych wyższego typu? Czyż nie będzie ładniej, jeżeli „na już pięknym brokacie wyhaftowane będą jeszcze kwiaty”?
Oczywiście minął dopiero bardzo krótki okres od powstania komun ludowych i dopiero co zaczynają one rozwijać swoją wyższość. Elementy wielkich perspektyw rozwoju komun ludowych stanowią dopiero zalążki. Czy można umniejszać ich znaczenie tylko dlatego, że są one tylko zalążkami? Czy duże drzewo nie wyrasta z małego kiełka? Lenin tak pisał: „Znęcanie się nad słabością kiełków nowego, lekkomyślny inteligencki sceptycyzm itp., wszystko to w istocie jest metodą walki klasowej toczonej przez burżuazję przeciwko proletariatowi, jest obroną kapitalizmu, a przeciwko socjalizmowi. Powinniśmy ostrożnie studiować nowe kiełki, bardzo delikatnie ustosunkowywać się do nich, wszelkimi sposobami pomagać ich wzrastaniu i pielęgnować te słabe kiełki… Chodzi o popieranie różnorodnych nowych kiełków, z pośród których życie samo wybiera najzdolniejsze do życia”. (W. I. Lenin: „Wielka inicjatywa”). Tak ustosunkował się Lenin do kiełków. Jest to stosunek wszystkich marksistów do nowych zjawisk i rzeczy. Komitet Centralny partii i tow. Mao Tse-tung właśnie z takiej marksistowsko-leninowskiej pozycji ustosunkowują się do ruchu na rzecz komun ludowych.
Właśnie minął rok od chwili rozszerzonego posiedzenia Biura Politycznego KC KPCh w Peitai-ho. Od czasu utworzenia komun ludowych we wsiach naszego kraju jeszcze nie ma roku. Jednak komuna ludowa, jako nowopowstała organizacja społeczna, zdała już trudny egzamin i posiada bogate doświadczenia. Mimo wściekłych oszczerstw i dywersyjnej działalności wrogich sił wewnętrznych i zewnętrznych, mimo najrozmaitszego potępiania i oporu ze strony prawicowych oportunistów wewnątrz partii i mimo ciężkich klęsk żywiołowych, komuny ludowe nie rozpadły się. Dlatego mamy prawo do twierdzenia, że one nigdy nie poniosą klęski. Nasz bohaterski, pracowity lud, pełen wiary w swoje zwycięstwo, śmiało patrzy w przyszłość. Mamy wszelkie podstawy do wzniesienia okrzyku: „Niech żyją komuny ludowe!”