SYTUACJA PO ROZGROMIENIIU DRUGIEJ KAMPANII ANTYKOMUNISTYCZNEJ*
(18 marca 1941 roku)
*Dyrektywa Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin dla organizacji partyjnych, napisana przez towarzysza Mao Tse-tunga.
- Punktem szczytowym drugiej kampanii antykomunistycznej[1], która zapoczątkował telegram Ho Ing-cina i Pai Czung-si z 9 października ubiegłego roku, były wypadki na południu prowincji Anhuei oraz rozkaz Czang Kai-szeka z 6 marca i antykomunistyczna rezolucja NArodowej Rady Politycznej[3] były już w tej kampanii ariergardowym bojem reakcyjnych sił. Teraz sytuacja może na pewien czas trochę się rozładuje. W przededniu decydującego starcia między dwoma wielkimi imperialistycznymi ugrupowaniami światowymi wielka burżuazja chińska o orientacji anglo-amerykańskiej, nadal wrogo usposobiona wobec bandytów japońskich, nie może dążyć do chwilowego i nieznacznego osłabienia tego napięcia, jakie istnieje obecnie w stosunkach między Kuomintangiem a partią komunistyczną. Jednocześnie sytuacja w łonie samego Kuomintangu (sprzeczności między instancjami centralnymi a organizacjami terenowymi, między kliką “C-C” a kliką “Nauk Politycznych”, między kliką “C-C” a kliką “Fusingsze”, między kliką twardogłowych a ugrupowaniami pośrednimi, sprzeczności w łonie samej kliki “C-C” i kliki “Fusingsze”), sytuacja w kraju (wzburzenie szerokich mas ludowych z powodu samowoli Kuomintangu i sympatie tych mas do partii komunistycznej) i polityka naszej partii (która kontynuuje swoją kampanię protestacyjną) – wszystko to razem sprawia, że Kuomintang nie może swoich przyszłych stosunkach z partią komunistyczną utrzymywać takiego stanu napięcia, jaki istniał w ciągu ostatnich pięciu miesięcy. Dlatego też w chwili obecnej nieznaczne chwilowe osłabienie tego napięcia jest dla Czang Kai-szeka niezbędne.
- Walka ujawniła spadek autorytetu Kuomintangu oraz wzrost autorytetu partii komunistycznej i stała się punktem zwrotnym oznaczającym pewną zmianę w stosunku sił między partią komunistyczną a Kuomintangiem. Okoliczność ta zmusiła Czang Kai-szeka do ponownego zastanowienia się nad własnym położeniem i linią swego postępowania. Usilne podkreślanie zadań obrony narodowej oraz oświadczenia stwierdzające, że czas już złożyć do archiwum ograniczoność partyjną, stanowią z jego strony próbę występowania w roli “wodza narodu”, stojącego ponad sprzecznościami wewnętrznymi kraju, i zademonstrowania, że nie wypowiada się rzekomo po stronie jednej klasy czy jednej partii; wszystko to czyni się po to, by w istocie rzeczy utrzymać panowanie wielkich obszarników, wielkiej burżuazji i Kuomintangu. O ile jednak sprawa ograniczy się tylko do oszukańczej zmiany formy, polityka zaś nie ulegnie zmianie, to ta próba Czang Kai-szeka bezwzględnie poniesie fiasko.
- Polityka ustępstw prowadzona przez naszą partię na początku tej kampanii antykomunistycznej, kiedy partia dla dobra wspólnej sprawy ustąpiła w bardzo wielu kwestiach ( telegram z 9 listopada ubiegłego roku), zdobyła sobie sympatię szerokich mas ludowych; cały naród zaaprobował również nasze przejście do energicznego przeciwnatarcia po wypadkach na południu prowincji Anhuei (pierwsza i druga grupa dwunastu postulatów[4], odmowa udziału w sesji NArodowej Rady Politycznej oraz podjęta w całym kraju kampania protestacyjna). Ta nasza polityka, oparta na zasadach słuszności, rozwagi i opanowania, była absolutnie konieczna po to, aby rozgromić kampanię antykomunistyczną, i przyniosła już rezultaty. Dopóki podstawowe kwestie, będące przedmiotem sporów między partią komunistyczną a Kuomintangiem, nie zostaną rozsądnie rozwiązane, musimy nadal prowadzić stanowczą kampanię protestacyjną przeciw sprowokowanym przez projapońską i antykomunistyczną klikę w Kuomintangu wypadkom na południu prowincji Anhuei oraz przeciw wszelkiego rodzaju presji politycznej i militarnej, musimy rozwijać propagandę pierwszych dwunastu postulatów, nie osłabiając w najmniejszym stopniu naszych wysiłków.
- W rejonach podległych swemu panowaniu Kuomintang w żadnym wypadku nie osłabi ani polityki represyj wobec naszej partii i ugrupowań postępowych, ani propagandy antykomunistycznej, toteż partia nasza musi zaostrzyć czujność. Kuomintang prawdopodobnie będzie jeszcze kontynuował napaści na nasze wojska w rejonie na północ od rzeki Huai, we wschodniej części prowincji Anhuei i w środkowej części prowincji Hupei, toteż armia nasza będzie musiała zdecydowanie odpierać te napaści. Wszystkie bazy oporu powinny wytrwale wcielać w życie dyrektywę Komitetu Centralnego partii z 25 grudnia ubiegłego roku[5], wzmóc w partii akcję uświadamiającą w zakresie taktyki i przezwyciężyć lewackie poglądy, aby w ciągu długiego czasu mocno utrzymywać w swych rękach wszystkie demokratyczne bazy oporu wobec najeźdźców japońskich. W całym kraju i we wszystkich bazach oporu należy zwalczać błędną ocenę sytuacji, ocenę, według której rzekomo nastąpił już lub w najbliższym czasie musi nastąpić ostateczny rozłam między Kuomintangiem a partią komunistyczną, oraz cały szereg niesłusznych poglądów wypływających z tej błędnej oceny.
[1] Patrz pracę “O jedenastym plenum CKW Kuomintangu i drugiej sesji Narodowej Rady Politycznej trzeciej kadencji” w 4 tomie niniejszego wydania.
[2] Mowa o wydanym w imieniu Komitetu Wojskowego rządu narodowego kontrrewolucyjnym rozkazie Czang Kai-szeka z 17 styczna 1941 roku dotyczącym rozwiązania Nowej 4 Armii. Dokładniejsze szczegóły zawiera “Oświadczenie złożone korespondentowi agencji Sinhua” w pracy “Rozkaz i oświadczenie w związku z wypadkami na południu prowincji Anhuei”, zamieszczonej w niniejszym tomie.
[3] 6 marca 1941 roku na posiedzeniu Narodowej Rady Politycznej Czang Kai-szek wygłosił antykomunistyczne przemówienie, w którym oświadczył, że istnienie antyjapońskiej władzy demokratycznej na tyłach wroga jest niedopuszczalne, że ludowe siły zbrojne kierowane przez Komunistyczną Partię Chin powinny, zgodnie z jego “rozkazem i planem”, “skoncentrować się we wskazanych przez niego rejonach”, i “długo rozwodził się na temat tego, że w kraju powinno istnieć “jednolite dowództwo wojskowe” i “jednolita władza rządowa”. Tego samego dnia na posiedzeniu Narodowej Rady Politycznej znajdującej się w rękach reakcyjnej kliki Kuomintangu, została uchwalona rezolucja, która aprobowała zbrodniczą działalność Czang Kai-szeka, skierowaną przeciw partii komunistycznej i przeciw ludowi, i pełna była niewybrednych inwektyw pod adresem komunistów – członków Narodowej Rady Politycznej, którzy odmówili udziału w posiedzeniach Rady na znak protestu przeciw wypadkom na południu prowincji Anhuei.
[4] Pierwsze dwanaście postulatów zostało przedstawione Narodowej Radzie Politycznej 15 lutego 1941 roku przez członków Rady – komunistów: pod względem treści zgadzały się one z dwunastoma postulatami wysuniętymi w pracy “Rozkaz i oświadczenie w związku z wypadkami na południu prowincji Anhuei” (patrz “Oświadczenie złożone korespondentowi agencji Sinhua”). Drugą grupę dwunastu postulatów przedstawili Czang Kai-szekowi w dniu 2 marca 1941 roku komuniści – członkowie Narodowej Rady Politycznej: postulaty te zostały przedstawione jako wstępny warunek udziału komunistów w posiedzeniach Rady. Postulaty te brzmiały:
“1. Niezwłocznie zaprzestać w całym kraju napaści na siły zbrodjne partii komunistycznej.
2. Niezwłocznie zaprzestać w całym kraju represji politycznych, uznać legalność Komunistycznej Partii Chin oraz wszystkich innych demokratycznych partii i ugrupowań, uwolnić osoby aresztowane w Sianie, Czungkingu, Kueijangu i we wszystkich innych miejscowościach.
3. Zdjąć wszędzie pieczęcie z zamkniętych przez władze księgarni, uchylić rozporządzenie o konfiskacie wydawnictw antyjapońskich.
4. Niezwłocznie zaprzestać stosowania wszelkich represji w stosunku do gazety “Sinhuażypao”
5. Uznać legalność rejonu pogranicznego Szensi – Kansu – Ningsia.
6. Uznać antyjapońską władzę demokratyczną na tyłach wroga.
7. Obronę rejonów Chin środkowych, północnych i północno-zachodnich pozostawić pieczy tych oddziałów wojskowych, które tych rejonów obecnie bronią.
8. W składzie wojsk kierowanych przez Komunistyczną Partię Chin utworzyć, oprócz 18 grupy armijnej, jeszcze jedną grupę armijną.
9. Uwolnić całe nasze kierownictwo ujęte na południu prowincji Anhuei; wyznaczyć fundusze na pomoc dla rodzin poległych podczas tych wypadków.
10. Uwolnić wszystkich wojskowych ujętych na południu prowincji Anhuei, oddać całą zabraną broń.
11. Utworzyć zjednoczony komitet wszystkich partii i ugrupowań, do którego każda partia i ugrupowanie deleguje po jednym przedstawicielu; mianować przewodniczącym komitetu przedstawiciela Kuomintangu, a wiceprzewodniczącym – przedstawiciela partii komunistycznej.
12. Wprowadzić do prezydium NArodowej Rady Politycznej przedstawiciela Komunistycznej Partii Chin”.
[5] Mowa o dyrektywie “O naszej polityce”, zamieszczonej w niniejszym tomie.