Renmin Ribao – Zetrzyjcie na proch wszystkie potwory!

Zetrzyjcie na proch wszystkie potwory!

Artykuł edytorski “Renmin Ribao” z dnia 1 czerwca 1966

Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna doznaje przypływu w socjalistycznych Chinach, których populacja stanowi ¼ ludzkości.

Przez ostatnie kilka miesięcy, w odpowiedzi na bojowe wezwanie Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin i Przewodniczącego Mao, setki milionów robotników, chłopów i żołnierzy, a także ogromna ilość rewolucyjnych kadr i intelektualistów, wszyscy uzbrojeni w Myśl Mao Tse-tunga, wymiatało z powierzchni ziemi hordę potworów, które usadowiły się na pozycjach ideologicznych i kulturalnych. Z siłą ogromnej i niszczącej, szalejącej burzy, rozbili kajdany, od długiego czasu w przeszłości nałożone na ich umysły przez klasy wyzyskiwaczy, przetrzebili burżuazyjnych „specjalistów”, „uczonych”, burżuazyjne „autorytety”, „wielkich panów”, zamieniając każdy okruch ich prestiżu w pył.

Przewodniczący Mao uczy nas, że walka klasowa w Chinach nie ustała nawet po tym, jak socjalistyczna transformacja systemu własności została w swoim ogóle – ukończona. „Walka klasowa pomiędzy proletariatem i burżuazją, walka klasowa pomiędzy różnymi siłami politycznymi i walka klasowa na polu ideologicznym pomiędzy proletariatem i burżuazją prowadzona będzie długą i krętą drogą, z czasem stając się nawet bardzo ostrą. Proletariat dąży do zmiany świata według jego własnej perspektywy na świat, tak samo zresztą jak burżuazja. W związku z tym, na pytanie, która z nich wygra – socjalizm czy kapitalizm – wciąż jeszcze nie ma odpowiedzi.” Walka klasowa na polu ideologicznym pomiędzy proletariatem i burżuazją była bardzo ostra na przestrzeni 16 lat po wyzwoleniu Chin. Obecna wielka socjalistyczna rewolucja kulturalna jest dokładnie kontynuacją i rozwinięciem tej walki. Walka jest nieuchronna. Ideologia proletariatu i ideologia wszystkich klas wyzyskiwaczy diametralnie różnią się i nie mogą istnieć obok siebie w pokoju. Rewolucja proletariacka to rewolucja w celu zniszczenia wszystkich klas wyzyskiwaczy i wszystkich systemów wyzysku; jest ona najbardziej bezkompromisową rewolucją, przynoszącą stopniową eliminację różnic pomiędzy robotnikami i chłopami, pomiędzy miastem a wsią, pomiędzy pracownikami umysłowymi i fizycznymi. Nie może nie spotkać się to z jak najbardziej zaciekłym oporem ze strony klas wyzyskujących.

W każdej rewolucji kwestią podstawową jest władza państwowa. We wszystkich dziedzinach nadbudowy – ideologii, religii, sztuce, prawie, władzy państwowej – centralną kwestię stanowi władza państwowa. Władza państwowa oznacza wszystko. Bez niej, wszystko będzie stracone. Dlatego też nie ważne jak wiele problemów zostanie rozwiązanych po zdobyciu władzy w państwie, proletariat nie może nigdy zapomnieć o władzy państwowej, nigdy nie może zapomnieć o jej zorientowaniu i nigdy nie pomniejszać znaczenia tej centralnej sprawy. Zapomnieć o władzy państwowej oznacza zapomnieć o polityce, zapomnieć o podstawowych tezach marksizmu i odchylenie w kierunku ekonomizmu, anarchizmu, utopizmu i mieć zmącone w głowie. W ostatecznym rozrachunku, walka klasowa na polu ideologicznym pomiędzy proletariatem i burżuazją jest walką o kierownictwo. Klasy wyzyskiwaczy zostały rozbrojone i pozbawione ich władzy przez lud, ale ich reakcyjne idee pozostały zakorzenione w ich umysłach. Obaliliśmy ich rządy i skonfiskowaliśmy ich własność, lecz nie oznacza to, że wyrzuciliśmy w całości z ich głów reakcyjne idee. W ciągu tysięcy lat ich rządów nad ludem pracującym, klasy wyzyskiwaczy skupiały w swoich rękach kulturę, tworzoną przez lud pracujący i używali jej aby zwodzić, ogłupiać i oszałamiać lud pracujący w celu konsolidacji ich reakcyjnej władzy państwowej. Od tysięcy lat, dominująca ideologia należała do nich, nieuchronnie wywierając szeroki wpływ na społeczeństwo. Nie godząc się z obaleniem ich reakcyjnych rządów, nieustannie starają się używać tego ich wpływu, przetrwałego z przeszłości aby kształtować opinię publiczną, przygotowując polityczną i ekonomiczną restaurację kapitalizmu. Nieprzerwana walka na froncie ideologicznym i kulturalnym przez 16 lat od wyzwolenia – kiełkuje obecną antypartyjną i antysocjalistyczną, czarną linią „Wsi Trzech Rodzin”, małych i dużych, która pozostaje walką pomiędzy siłami próbującymi restauracji i siłami przeciwstawiającymi się restauracji.

W celu zdobycia władzy państwowej, burżuazja w okresie rewolucji burżuazyjnej, podobnie rozpoczyna ideologiczne przygotowania do wszczęcia burżuazyjnej rewolucji kulturalnej. Nawet rewolucja burżuazyjna, która zastępuje jedną klasę wyzyskiwaczy – drugą, doświadcza ciągłych zmian sytuacji i jest świadkiem wielu walk – rewolucja, następnie restauracja, a następnie obalenie restauracji. Wielu europejskim krajom zajęło setki lat aby zakończyć w nich rewolucje burżuazyjne, od przygotowań ideologicznych do ostatecznego zdobycia władzy państwowej. Ponieważ rewolucja proletariacka jest rewolucją zorientowaną na zakończenie wszelkiego systemu wyzysku, jest niedopuszczalne wyobrażanie sobie, że klasy wyzyskiwaczy potulnie pozwolą proletariatowi obalić je i wszystkie ich przywileje bez dążenia do restauracji ich rządów. Przedstawiciele tych klas, którzy przetrwali i którzy nie pogodzili się z sytuacją, nieuchronnie – jak to ujął Lenin – rzucą się z dziesięciokrotnie większą wściekłością do walki o przywrócenie ich utraconego raju. Fakt, że rewizjonistyczna klika Chruszczowa uzurpowała sobie w Związku Radzieckim przywództwo w partii, armii i państwie – jest bardzo poważną lekcją dla proletariatu całego świata. Obecnie przedstawiciele burżuazji, burżuazyjni „naukowcy” i „autorytety” w Chinach marzą dokładnie o restauracji kapitalizmu. Chociaż ich polityczne rządy zostały obalone, nadal desperacko starają się utrzymać ich akademicki „autorytet”, przemodelować opinię publiczną na ich powrót i zwyciężyć nad masami, młodzieżą i jeszcze nienarodzonymi pokoleniami.

Antyfeudalna rewolucja kulturalna poprowadzona przez burżuazję skończyła się tak szybko, jak tylko objęła ona władzę. Jednakże proletariacka rewolucja kulturalna jest rewolucją kulturalną przeciwko ideologii wszystkich klas wyzyskujących. Ta rewolucja kulturalna ma całkowicie inną naturę od burżuazyjnej rewolucji kulturalnej. Tylko po stworzeniu politycznych, ekonomicznych i kulturalnych przesłanek po zdobyciu władzy państwowej przez proletariat, droga do proletariackiej rewolucji kulturalnej stanie szeroko otworem.

Proletariacka rewolucja kulturalna ma na celu nie tylko zmiażdżenie całej starej ideologii i kultury i wszystkich starych zwyczajów i obyczajów, które, przyjmowane przez klasy wyzyskujące, zatruwają umysły ludu od tysięcy lat, lecz jej celem jest także stworzenie i rozprzestrzenienie wśród mas całkowicie nowej ideologii i kultury, całkowicie nowych zwyczajów i obyczajów – tych proletariackich. To wielkie zadanie zmiany zwyczajów i obyczajów jest bez precedensu w historii ludzkości. W przypadku całego dziedzictwa kulturowego, zwyczajów i nawyków klas feudalnych i burżuazyjnych, proletariacki światopogląd musi zostać użyty do poddania ich gruntownej krytyce. Potrzeba czasu na oczyszczenie ludu ze złych nawyków starego społeczeństwa. Nie mniej jednak nasze doświadczenie od czasu wyzwolenia dowodzi, że przekształcenie zwyczajów i nawyków może zostać przyspieszone, jeżeli masy są w pełni zmobilizowane, linia mas jest realizowana, a przekształcenie zostaje dokonane przez prawdziwy ruch masowy.

Tak samo jak burżuazyjna rewolucja kulturalna może służyć tylko małej liczbie ludzi, np. nowej klasie wyzyskiwaczy, tak też tylko mała liczba ludzi może brać w niej udział. Proletariacka rewolucja kulturalna służy szerokim masom ludu pracującego i jest dokonywana w interesie ludzi pracy, którzy stanowią przeważającą większość populacji. Jest zatem zdolna do przyciągnięcia i zjednoczenia szerokich mas do udziału w niej. Burżuazyjne jednostki, które przeprowadziły oświecanie, zawsze patrzyły na masy z góry, traktując ich jak motłoch i postrzegając siebie samych jako predestynowanych do bycia panami ludu. W przeciwieństwie do nich – proletariaccy ideologowie rewolucjoniści – służą ludowi sercem i duszą w celu przebudzenia go i pracy o interesy najszerszych mas.

Burżuazja, opierając się na swoim egoizmie, nie jest w stanie powstrzymać nienawidzenia ich przez masy. Marks powiedział: „Szczególna natura ich rzeczywistości [ekonomia polityczna] koresponduje z wzywaniem na pole bitwy jako przeciwników – najbardziej brutalnych, małostkowych i złośliwych namiętności ludzkich, furii prywatnego interesu.” Dotyczy to również burżuazji, która została już obalona.

Skala i rozmach wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej, prowadzonej obecnie w Chinach nie ma odniesienia w historii, a przeogromny pęd i rozmach i niezmierzona mądrość ludzi pracy, przejawiająca się w ruchu, znacznie przekracza wyobraźnię panów burżuazji. Fakty są wymownym dowodem, że myśl Mao Tse-tunga stała się moralną bombą atomową o ogromnej mocy, która pociągnęła za sobą masy. Obecna wielka proletariacka rewolucja kulturalna jest ogromnie postępowa dla sprawy socjalizmu chińskiego ludu i niewątpliwie wywiera nieobliczalny, daleko idący wpływ na teraźniejszość i przyszłość świata.

Burza rewolucji kulturalnej, realizowanej w naszym kraju, wywołała panikę i zamęt wśród imperialistów, współczesnych rewizjonistów i reakcjonistów wszystkich krajów. Jednego razu, pobłażliwie, myśląc życzeniowo, mówią, że nasza wielka rewolucja kulturalna pokazała, że są nadzieje na „pokojową ewolucję” ze strony młodszego pokolenia Chin. Chwilę później, stają się pesymistami, mówią, że wszystko to pokazuje, że komunistyczne rządy pozostają bardzo stabilne. A potem znowu, wydają się być całkowicie zakłopotani, mówiąc, że nigdy nie będzie możliwe znalezienie prawdziwych „sinologów” [China hands – osoby, które znają się na kulturze, języku i ludności Chin – przyp. tłum.], którzy są zdolni szybko wydać poprawny wyrok na temat tego, co ma miejsce w Chinach. Drodzy Panowie, wasze życzeniowe myślenie stoi niezmiennie naprzeciw marszu historii. Triumfalny pochód tej wielkiej i niezrównanej rewolucji kulturalnej proletariatu brzmi właśnie dzwonem pogrzebowym nie tylko dla pozostałości sił kapitalistycznych na chińskiej ziemi, lecz dla imperializmu, nowoczesnego rewizjonizmu i całej reakcji. Wasze dni są policzone.

Oświeconym przez wielką Myśl Mao Tse-tunga, dajcie nam poprowadzić proletariacką rewolucję kulturalną do końca. Jej ukończenie z pewnością doprowadzi do dalszego umocnienia dyktatury proletariatu w naszym kraju, zagwarantuje zakończenie rewolucji socjalistycznej na wszystkich frontach i zapewni nasze pomyślne przejście od socjalizmu do triumfalnego komunizmu!

„Peking Review” nr 23 z 3 VI 1966